Bilmiyorsun
Oyuncaksız, masalsız
En çok da ıssız büyüdüm ben
Süslü elbiselerim de olmadı
Şımartılmadım da
O yüzden bir kadın nasıl şımarır bilemem…
Mutluluğu bir çocuğun gülümseyişi sandım hep
Uçurtma kaçtığında neden ağlanır
Onu da bilemem
Düşünce yaralarımı gizledim
Biraz üfledim, sildim geçtim
Yaşadığımız üzüntülerin, ulaşamadığımız hedeflerin, uğradığımız başarısızlıkların ve hayal kırıklıklarının sorumluluğunu hep başkalarına yüklüyoruz. Kendimizce sorumlular buluyoruz sorunlarımıza.
Kariyerimizi erken bitirmenin sorumlusu çocuklarımız, iyi bir eğitim alamadığımız için hayal ettiğimiz yerlere gelemememizin sorumlusu annemiz babamız, istediğimiz okulu okuyamamış olmamızın sorumlusu eğitim sistemi, kadınlara/erkeklere temkinli yaklaşmamızın sorumlusu bizi üzen ilk aşkımız, hak ettiğimiz konuma başka arkadaşımızın getirilmesinin sorumlusu patronumuz, yöneticimiz, sınıfta kalmışsak sorumlusu hocamız…
Okumaya devam et “Hayat Sona Erdiğinde Kimi Sorumlu Tutacağız?”
Yasaklı bir kentin dar sokağında büyümüştüm
Burada sevmek ayıp, sevişmekse günahın en kötüsüydü
Elleri değmezdi uzaktan da olsa
Göz ucuyla denk gelmek bir korkunun titrek heyecanını yüklerdi sevdalanmış yüreklere…
Cam kenarlarında, aralanmış perde arkasında gizliydi en derin duygular
Yasaktı bu kentte umut beslemek
